Kelimeler

Sonunda Bir İş Görüşmesine Çağrıldım 1 yıldır tüm çabalarıma rağmen bir türlü iş bulamadığımdan çok mutlu olmuştum, üstelik eve de yakındı, iş olduğu takdirde masrafım olmayacaktı.   Bir heyecanla sabah 9'da gittim .İçeride 3 kadın vardı. 'İyi çalışmalar' dileyip iş görüşmesi için arandığımı, randevum olduğunu söyledim. Kafalarını kaldırıp 'buyurun' bile demediler, her biri birbirinden daha suratsız ve mutsuz bu kadar insanı zinhar hiç görmemiştim.  Elime bir form tutuşturdular. Bir taraftan dolduruyorum, bir taraftan da onların süper sessizlikteki delici bakışlarına tanık oluyordum. 'Bitti mi' diye sordu, heyecanlıyım ya kalıcı bir sırıtış var yüzümde, kadın bana pislik muamelesi yapıyor, bense 'Evet, teşekkür ederim' falan diyorum. Bekleyip formu bırakmasının ardından 'Gidebilirsin' komutuyla içeri girdim. Hobaa bir suratsız daha! 3 cadının konsey lideri, Sauron'un gözü kadar karanlık bakışlı bir adam! Dinliyorum  Sadece anlatıyor. ...

Her yaz Nazilli'de kalmak benim için mecburi bir durumdu...    Giderken heyecanlanırdım. Birkaç gün sonra kıvranmaya başlardım: "telefon zırt dicek, kapı dırt dicek, annem babam gelcek beni götürcek"... (Sanki kürek mahkumuyum!)  Babaannem benimle fazlasıyla ilgilenirdi ama halam ve Ayşegül olmasa Nazilli günlerim geçmek bilmezdi herhalde!  Canım Ayşegül  Sadece kuzenim değil, en iyi çocukluk arkadaşımdı Ayşegül. Halam her güne bir program yapardı. Salı parka gidilir, perşembe pazara çıkılır, cuma kar helvası yenir, yedikten sonra dil mutlaka gösterilirdi.  Günlük rutinimizde; Ayşegül kitap okurdu, ben daha okumayı bilmediğimden resim çizerdim, öğle yemeğinden sonra 2 saat uyurduk, ikindi kahvaltısında üzeri pul biberli yoğurt ekmek yerdik. Genellikle yoğurdu yiyip ekmeğin üzerine tekrar tekrar sürülmesini isterdik.    Oyunlarımız arasında  Merdivenlerde oturma, terasa çıkma, lambanın arasından balon atmaca, bina girişinde de top o...